De pianist duwt zijn steekwagen met daarop zijn zware piano, een Rhodes, over de kade. Het maakt een onaangenaam, klepperend geluid. Hij passeert tentjes en kraampjes waar wat te eten gekocht kan worden. Of aardewerken potten, handgeverfde zijden sjaals en andere creatieve nijverheid. Hij loopt er voorbij zonder goed te kijken want hij is onderweg naar een houten tuinpaviljoen dat wat verderop is neergezet voor de gelegenheid. Hij roept af en toe om mensen plaats voor hem te laten maken. De geur van water waait om hem heen. Lees verder...

Het is een gedenkwaardige lente. Het is kouder in maart dan het was in december. Hoewel de zon langere dagen maakt en krokussen al uitkomen, waait er een kwade noordenwind vanuit Siberië. Ik heb al bijna twee maanden af en aan een griep die afwisselt met een verkoudheid. Ik schurk mezelf tegen de kachel aan, voor mijn idee al een eeuwigheid en kijk niet meer naar buiten om te zien of het beter wordt. Ik weet dat het beter zal worden, ooit en zet mij zelf tot die tijd in een soort standby-stand, een soort halve wintersluimer en ondertussen staar ik naar mijn aquarium. Al een eeuwigheid. Ik weet niet meer hoe lang al.Lees verder...

Hij was een oude piranha. Hij leunde de hele dag op het water onder hem, of hij hing aan het water boven hem, op kleine afstand van een rottende tak, waar grote klonters slakken puree maakten van het hout.
Zijn huid was grijs, zo grijs als as, behalve zijn buik, die was rood als lava. Over zijn huid lagen schubben die schitterden, zoals sterren schitteren in een asgrijze hemel. Lees verder...

Ik was jonger (eenentwintig), ik was ziek (een verkoudheid opgelopen), ik was moe (we hadden al een week feest gevierd) en ik zat te wachten op Schiphol (ik houd niet van wachten, ik houd niet van vliegtuigen en ik houd ook niet van grote vliegvelden).
Ondanks dat alles was ik erg gelukkig. Mijn kersverse echtgenoot zat naast me. Lees verder...

‘Wat leuk!’ zegt oma en wijst naar de kraag van Emma, de fel gekleurde kraag van het blousje uit de tweedehans winkel, dat onder haar zwarte trui uitkomt.
‘Leuk!’ zegt oma weer.
Emma weet niet goed wat ze moet zeggen. Oma ziet er anders uit. Ontspannen. Emma buigt over haar heen, over het hoge bed, en geeft oma een kus. Ze ruikt wel nog naar haar oma.
Lees verder...

Ik heb altijd net zoveel van vissen gehouden als van verhalen. De overeenkomst is deze: Beide bestaan in een kader. Zoals een vis alleen in het water kan overleven, zo kan een verhaal alleen overleven dankzij zijn eigen water, in zijn eigen kader; de parameters die de schrijver als grenzen heeft gegeven. Lambik worden nooit verstandig, Moby Dick wordt nooit gevangen, Anna Karenina wordt nooit gelukkig.
Binnen het kader ontvouwt zich de wereld. Van het verhaal of van de vis.Lees verder...

Er groeien helgroene, mosachtige plantjes in het moeras. Ze groeien er in bulten. Ze zijn vanaf de natte, verzuurde bosrand de ondiepe waterpoelen ingelopen en staan daar met natte voeten omhoog te groeien, ze groeien op elkaar. Ze zuigen het water door hun overleden onderganger vanuit de poel op en glinsteren van vochtigheid. Soms lijkt het alsof ze licht geven in het wat schemerachtige moerasbos.
Lees verder...

Hij is een gistcel. Klein, zoals iedere gistcel, met het menselijk oog niet te zien. En wie hem onder een microscoop zou bekijken, ziet een bubbeltje. Een soort doorzichtig speldeknopje. Dit speldeknopje kan wonderen verrichten die geen enkele andere cel hem nadoet en later zal zijn ontdekker hem daarom Gulle Gift noemen. Lees verder...

Koning Giges speelde met een aantal gouden munten die hij in zijn linkerhand hield. Normaal gesproken was het rustig hier, op het achterterras van zijn paleis. Hij zat hier vaak als hij na wilde denken in stilte, in de avond, terwijl de zon in de rivier de Pactolus zakte. De hitte van de dag zinderde nog over het landschap met de slanke, hoge cipressen en het bijna gele, dorre gras waartussen de kruiden zich kranig hielden: tijm en rozemarijn, geurend in de warmte. De flanken van het gebergte in het oosten kleurden vuurrood door de dalende zon, zelfs de sneeuw op de toppen in de verte leek warm. Koning Giges echter baadde in de koelte van het marmer van het terras en van het paleis achter zich. Alsof zijn paleis een grot was, waar de zon geen vat op had.Lees verder...

Het is zomer en zonnig en het huis is gevuld met muziek. In onze kleine studio zitten vier muzikanten, te dicht op elkaar, de ramen durven ze niet open te doen om de buren niet te te storen. De gordijnen zijn dicht om de hitte buiten te houden maar dat werkt maar gedeeltelijk en het zweet staat op hun voorhoofd. Ze lijken het niet te merken. Ze maken muziek.Lees verder...

Ze begreep niet waar ze was. Haar man vertelde het haar keer op keer, maar je zag aan haar gezicht dat ze het niet snapte. Hij begon telkens vooraan bij het verhaal: Thuis, waar ze zoveel jaar gewoond had. Toen werd ze ziek, toen heeft ze een aantal maanden in het ziekenhuis gelegen. En daar ergens leek de grote waas voor haar te beginnen. Het begin van haar ziekenhuisopname wist ze nog, maar ergens tussen twee behandelingen in was de mist gekomen en die was gebleven. Ze herkende al haar dierbaren wel. Maar ze begreep niet waarom ze in een vreemde kamer lag, waarom ze daar niet weg kon en waarom iedereen zo droevig was als ze op bezoek kwamen.
'Ik snap er niets van,' zei ze met grote regelmaat op de momenten dat ze bij was.
Iedereen wist dat ze doodging, behalve zijzelf. Lees verder...

Pepijn bekeek de twee witte, plastic tienliter jerrycans aan zijn voeten. Hij duwde er voorzichtig tegen aan. Vanbinnen kon hij vloeistof heen en weer zien klotsen. Mooi. De jerrycans waren dus nog heel. Hij legde er zijn handen plat tegenaan. Ze voelden koel. Koel in deze hitte. Misschien had de schaduw van het rijtje zandzakken, waar ze tegenaan stonden, ze koel gehouden. Of misschien was de inhoud sterker dan de hitte, als een vreemd metaal, dat de temperatuur van de omgeving niet over nam. Hij veegde zorgvuldig het zand en het stof eraf, dat op het plastic was blijven kleven.Lees verder...